ထို့ပြင် လွင်မာထက်၏ လက်နှစ်ဖက်အနက် တစ်ဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်လိုက်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က သူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ ဘေးတိုက် ထိုင်လျှက်သား ဖြစ်သည့်အပြင် လွင်မာထက်မှာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခြမ်း ရောက်လျှက်ရှိနေသည်ဖြစ်၍ မျိုးဝင်းပိုင်၏ ရှေ့ဖက်မှနေ၍ သူ၏ခါးကို ဖက်ထားသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပေါင်ရင်းကို အသာလေး ဖိကပ်မိတော့ရာ သူ၏ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်မတ်၍နေသော လီးတန်ကြီးကို သူမ၏လက်ဖျံလေးက အပေါ်မှ ဖိလျှက်သားလေး ဖြစ်နေတော့သည်။
နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းခြင်း ဂဟေဆက်ကာ အပြန်အလှန် နမ်းနေကြရင်းဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ ကိုယ်လုံးများမှာ တွန့်ကာ တွန့်ကာဖြင့် ဖြစ်လာကြတော့သည့်အလျောက် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ပုဆိုးတွင်းမှ မာတောင်၍နေသော လီးတန်ကြီးပေါ်သို့ ထိကပ်၍နေသော လွင်မာထက်၏ လက်ဖျံလေးမှာ လီးတန်ကြီးတစ်လျှောက် အရင်းမှအဖျား အဖျားမှ အရင်းသို့ တစ်ချက်ခြင်း ပွတ်ကာပေးနေသလိုဖြစ်၍ နေလေတော့သည်။ မကြာမီမှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တဖက်က လွင်မာထက်၏ ရင်သား မို့မို့မောက်မောက်ပေါ်သို့ ကျရောက်၍လာသည်မှ သူမ၏နို့အုံကြီးကို ဝတ်ထားသော ဘော်လီအင်္ကျီလေးပေါ်မှပင် ဖိညှစ်၍ ပေးလေတော့သည်။
လွင်မာထက်ကလည်း သူမ၏ ရင်ဘတ်လေးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးလာပါတော့သည်။ ခဏအကြာ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ကွာအသွားတွင်တော့ လွင်မာထက်သည် မျိုးဝင်းပိုင်၏ မျက်နှာကို သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲယူလိုက်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို တရှိုက်မက်မက်ဖြင့် နမ်းလိုက်ပြီးနောက် ထိုင်နေရာမှ အားယူကာ ထလိုက်ပြီး မပြေးရုံတမယ်ပင် အတွင်းခန်းထဲသို့ ဝင်၍သွားတော့ရာ ရုတ်တရက်ကြောင်၍ ကြည့်နေသော မျိုးဝင်းပိုင်က ခဏနေမှ ထိုင်ရာမှထကာ လွင်မာထက်၏ နောက်သို့လိုက်၍ လာခဲ့လေသည်။
အခန်းတွင်း ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ယာကြီးပေါ်တွင်တော့ လွင်မာထက်တစ်ယောက် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်တွင် မှောက်လျက်သား လှဲနေသည်။ နောက်မှရောက်၍လာသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် ကုတင်ကြီးပေါ်သို့ တက်လိုက်ကာ သူမ၏ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်ပြီး ခါးလေးကို လှမ်း၍ ဖက်ပြီး လွင်မာထက်၏ တလုံးတခဲကြီး ဖြစ်၍နေသော တင်သားကြီးများကို ဝတ်ထားသော စကပ်လေးပေါ်မှပင် ဖိ၍ဖိ၍ အားပါးတရ နမ်းနေတော့သည်။
တစထက်တစ ကာမစိတ်များ သောင်းကျန်း၍လာရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို လူးကာလွန့်ကာ လုပ်နေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် သူမ၏ လက်တဖက်က မျိုးဝင်းပိုင်၏ အင်္ကျီပေါ်သို့ လှမ်းလိုက်ကာ ကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ပေးပါတော့သည်။ အလားတူပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်လေးတွေကလည်း သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးလေးများကို ဖြုတ်၍ ပေးနေသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်၏ အင်္ကျီများသည် ပြိုင်တူလိုပင် ကျွတ်၍သွားချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ လက်လေးတစ်ဖက်က သူမ၏နောက်ကျောသို့ သွင်းလိုက်ရာက ဘရာစီယာချိတ်လေးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင်ပင် ဘရာစီယာလေးကို သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ခွာ၍ပေးရင်း မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်၍ ချလိုက်ပါတော့သည်။
ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား နို့နှစ်လုံးကို ခေတ္တမျှ ငေးစိုက်ကာ ကြည့်နေပြီးမှ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမ၏အပေါ်သို့ မှောက်၍ချလိုက်ပြီး အငမ်းမရပင် နို့နှစ်လုံးကို တလှည့်စီ စို့၍ပေးနေတော့ရာ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေး တွန့်တွန့်လွန့် ဖြစ်နေရာမှ သူမ၏နို့များကို မျိုးဝင်းပိုင်ထံသို့ ကျောလေးကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ဖိသွင်းပေးနေပါတော့သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးမှ စကပ်လေးကို လှမ်း၍ ဖြုတ်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ထောင်၍ စကပ်လေးကို ချွတ်၍ပေးလိုက်တော့ရာ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လက်ကလည်း ချက်ခြင်းဆိုသလိုပင် လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ပေါ်သို့ စောက်မွှေးလေးတွေကြားမှ တိုးဝင်ဖိကပ်သွားခဲ့ပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်နူးနူးအိအိလေးကို သူ၏လက်ဖြင့် ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်ပေးနေတော့သည်။
လွင်မာထက်ခင်မျာမှာတော့ သူမ၏ ဒူးလေးတွေကွေးကာ ထောင်လိုက်မိသော ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် ဖြစ်လျှက် ခံရခက်နေကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ဝမှာတော့ စောက်ရည်လေးများမှာ ရွှဲနစ်၍ နေခဲ့ရချေပြီဖြစ်သည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ လွင်မာထက်၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ သွေးသားများသည် ဆူပွက်၍လာခဲ့ရကာ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း ယား၍ ယား၍ တက်လာရပြီး လွင်မာထက်မှာ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ မွှန်ထူ၍ လာခဲ့ရလေသည်။
“မောင်လေးရယ်…. အင့်… ဟင့်…. မ… မ…. မနေတတ်တော့ဘူး… ဟင့်..”
လွင်မာထက်၏ မပီမသ စကားသံလေးကို ကြားလိုက်ရပြီး နောက်တွင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူ၏ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်လေတော့သည်။ မျိုးဝင်းပိုင်တစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားသည် ဆိုသည်နှင့် သူမ၏ မျက်လုံးလေးများသည် မှေးစင်း၍ထားရာမှပင် အသာလေးဖွင့်၍ ကြည့်လိုက်မိရာ ကာမဇောတွေကြားမှပင် ရင်လေးမှာ ဖို၍သွားရပြန်ပါသည်။
တောင်မတ်၍ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၇) လက်မနီးပါးနှင့် လုံးပတ်က ကျပ်လုံးသာသာလောက်ရှိသည်။ ပြီးတော့ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသော အကြောကြီးများကလည်း ဖုထစ်၍နေသည်။ မျိုးဝင်းပိုင်သည် လွင်မာထက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ထိုင်လိုက်ပြီးသည်နှင့် လီးတန်ကြီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ကာ ဖိ၍ သွင်းလိုက်လေတော့သည်။
“……ဗြိ…. အင့်…. ဗျစ်…. အမေ့…. ဗြိ…. အာ့…. ကျွတ်….. ကျွတ်….. အ….”
လီးတန်ကြီးမှာ လွင်မာထက်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်၍သွားပြီ ဆိုသည်နှင့် မာကျောလှသော လီးတန်ကြီးနှင့် ပြည့်သိပ်ထိတွေ့ကာနေသော သူမ၏ စောက်ပတ် အတွင်းသားလေးများသည် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လာရတော့သည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် နာ၍သွားပုံရသဖြင့် မျိုးဝင်းပိုင်သည် စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးဝင်၍နေပြီ ဖြစ်သော သူ၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ၌ ဖိကပ်၍ထားကာ အနားပေးလိုက်ရာ ခဏအတွင်းမှာပင် လွင်မာထက်၏ ခါးလေးသည် ကော့၍ တက်လာတော့သည်။
“……ဟင့်…. မ….. မရပ်နဲ့…. လုပ်…. လုပ်ပါ….. မောင်လေးရယ်…. ဟင်း.. ဟင်း..”
သူမ၏ ရမ္မက်သံလေးသည် မျိုးဝင်းပိုင်ကို စ၍ တာလွှတ်လိုက်လေသည်။ သူသည် စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ထုတ်ကာ လိုးပါတော့သည်။ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများကို မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ မြှောက်ကြွ၍ပေးကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ကော့၍ ကော့၍ ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ အလိုးခံရင်း ညီးတွားရသည်မှာ အားရကျေနပ်ဖွယ် အရသာတွေ့နေရသော လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးက ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်လေတိုင်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးများမှာ ဟ၍ ဟ၍ သွားကာ ဝမ်းခေါင်းသံလေးများဖြင့် ညီးတွားရင်း အားပါးတရ အလိုးခံနေပါတော့သည်။
“ ……. ဗြွတ်…. အင်း…. ပလွတ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဟင်းဟင်း…. ပြွတ်… ဖွတ်… ဟင်း..… အင်း…. ဟင်း….. အင်း…..”
အစက လွင်မာထက်သည် သူမက ဦးဆောင်ရလိမ့်မည်ဟု ထင်၍ထားသော မျိုးဝင်းပိုင်သည် သူမကို မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်အောင်ကောင်း၍ နေရန်ပင် လိုးပေးနေနိုင်သည့် အတွက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်၍ နေရတော့သည်။ ရှည်လျှားလှသော လီးတန်ကြီးမှာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ ဝင်လာလေတိုင်း လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးမှာ သူမ၏ သားအိမ်ဝသို့ ပြေး၍ ပြေး၍ ဆောင့်နေသဖြင့် လွင်မာထက်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တုန်၍တုန်၍ သွားရအောင်ပင် ကောင်း၍ နေရလေသည်။
“…..မမထက်…..ကောင်းလား…ဟင်….”
“……ကောင်းတယ်…. သိပ်ကောင်းတယ်…… ဟင်း… ဟင်း… ချစ်… လားဟင်…”
“…..ချစ်တာပေါ့….မမထက်…ရယ်….”
“…….အမလေး……. အင်း….. ဟင်း….. ချစ်…. ချစ်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်…. အင်း.. ဟင်း……”
ကာမအရသာများ အဆမတန် တက်၍လာရသော လွင်မာထက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးပေးနေသော မျိုးဝင်းပိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးများဖြင့် ဖိ၍ ဖိ၍ ဖင်ကြားလေးများ ရှုံ့၍ ရှုံ၍ သွားရသည်အထိ ညှစ်၍ပေးရင်း အလိုးခံနေသည်။ မကြာမှီမှာပင် လွင်မာထက်တစ်ယောက် တဟင်းဟင်းဖြင့် ဆက်တိုက်ညီးတွားကာ ကော့ပျံလာသလို ကာမဆိပ်များတက်၍ လာခဲ့ရပြီဖြစ်သော မျိုးဝင်းပိုင်သည်လဲ သူ၏လီးတန်ကြီးမှာ ကျင်ဆိမ့်၍လာပြီဖြစ်ရာ လွင်မာထက်၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်း၍ဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း အားကုန်ဆောင့်၍ အချက် (၂၀) မျှ လိုးလိုက်ပါတော့သည်။
“……အမလေး…. မောင်….. အား…. ချစ်…. တယ်…… ဟင်း…. ဟင်း…..”
မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့ ကိုယ်လုံးနှစ်ခုသည် တွန့်ခါ၍သွားကြရကာ နှစ်ဦးစလုံး ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်၍ သွားရပါတော့သည်။
——————————————-
မျိုးဝင်းပိုင်နှင့် လွင်မာထက်တို့သည် ထိုနောက်ပိုင်းတွင်တော့ ညနေရုံးဆင်းတိုင်း နေ့တိုင်းလိုလိုပင် တွေ့နေကျနေရာလေးသို့ သွားကာ တူနှစ်ကိုယ် ယှဉ်တွဲ၍ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့ကြသည်မှာ (၁၀) ရက်ထက် မနည်းတော့ပေ။ လွင်မာထက်ကလည်း မျိုးဝင်းပိုင်ကို တပ်မက်စွဲလန်းကာ နေရသကဲ့သို့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း လွင်မာထက်ကို မက်မောစွဲလန်းကာ ရှိနေခဲ့ရလေတော့သည်။
ထန်းပင်မှ ထန်းနို့များသည် လှီးဖြတ်စရှိလျှင် လှီးလေ ထန်းနို့ထွက်လေပင် ဖြစ်သည်။ မလှီးမဖြတ်ဘဲ ထားပါက တဖြေးဖြေးခြောက်၍ ကြွေတတ်ပေသည်။ ထို့ပြင် စားရသော ကလေးသည် ငတ်သည်ဟူသော ဆိုရိုးစကားကလည်း ရှိနေပြန်သေးသည်။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့ရကာ ကာမအရသာကို စတင်ခံစားခဲ့ဖူးသည့် နေ့မှစ၍ လွင်မာထက်သည် (၁၀) ရက်တိုင်တိုင် နေ့စဉ် ရက်ဆက်ဆိုသလို အားပါးတရ ခံစားခဲ့ရလေသည်။ ပြီးတော့ မျိုးဝင်းပိုင်ကလည်း ခွင့် (၁၀) ရက်ယူသွားတော့ လွင်မာထက်သည် ဆန့်တငန့်ငန့်ဖြစ်၍ ကျန်ခဲ့သည်။
ချိုသည် ခါးသည်ဆိုသော အရသာကိုလည်း သိနေတော့ ပထမတွင် အချိန်တန်လျှင် သတိရသည်။ အဲဒီနောက် တဖြေးဖြေး တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ဖြစ်လာတော့ မကြာခဏဆိုသလို ပြင်းပြသော ဆန္ဒတွေက သွေးသားတို့ကို သောင်းကျန်းစေသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း (၁ဝ) ရက် ပြည့်လျှင်တော့ မျိုးဝင်းပိုင် ပြန်၍လာတော့မည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ဖြေသိမ့်ကာ သူမ၏ဝေဒနာကို ကြိတ်မှိတ်၍ ခံစားခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် သူမ၏ဆန္ဒမှာ ပြည့်ဝ၍ မလာခဲ့ပါ။
(၁၀) ရက်ပြည့်သော နေ့မှာပင် မျိုးဝင်းပိုင်၏ ဖခင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့သဖြင့် နောက်ထပ်ခွင့် (၁၅) ရက်ပေးရန် ခွင့်ယူခဲ့သည်ကို သူမသည် သိခဲ့ရပြီး ကိုယ်စိတ်နှလုံး ချုံးချုံးကျကာ စိတ်ပျက်၍ သွားခဲ့ရသည်။ လွင်မာထက်တစ်ယောက် ခံစားနေရသော ဝေဒနာမှာ ကိုယ်နှင့်မမျှ ရင်နှင့်မမျှအောင် ဖြစ်၍နေသည်။ အလုပ်လုပ်ရတာပင် သိပ်ပြီးစိတ်မပါတော့။ အလုပ် ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ရွယ်ရွယ်အိုအို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ယောက်နှင့် ပြောဆို ဆက်ဆံနေရချိန်မှာပင် သူမ၏သွေးသားတို့က တစ်မျိုးတစ်မည်ဖြစ်ကာ လွင်မာထက်၏ အတွင်းစိတ်တို့သည် ဖောက်ပြန်၍ နေရသည်။
——————————————-
ခင်ခင်မိသည် အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်၍သာ အစ်မဖြစ်သူ တရားစခန်း ဝင်နေစဉ်တွင် လွင်မာထက်နှင့်အတူ လာ၍ နေခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အစ်မ၏ သြဇာကို မလွန်ဆန်နိုင်သည်ကလည်း မပြောနှင့်။ ခင်ခင်မိတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်အတွက် စားဝတ်နေရေးကို အစ်မဖြစ်သူ ဒေါ်သိန်းလွင်က တာဝန်ယူထားခဲ့သည်။ ထို့ပြင် တခါတရံ လိုအပ်သည့် အခါများတွင်လည်း ငွေကို လိုသလောက် ထုတ်ပေးသေးသည်။ ဒီတော့ အစ်မစကားကို မနာခံ၍ မဖြစ်သဖြင့် နာခံခဲ့ရသည်။
သို့ပေမဲ့လည်း ခင်ခင်မိသည် ပြောရမည်ဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် ကင်းကွာကာ နေနိုင်သူ နေတတ်သူ မဟုတ်ချေ။ အခုဆိုလျှင် ယောကျာ်းနှင့် မတွေ့ရသည်မှာ (၁၈) ရက်ခန့်ပင် ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ မနေ့က လွင်မာထက် ရုံးသွားနေတုန်း ခင်ခင်မိသည် အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သေးသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျောက်ပွဲစားလုပ်သော သူမ၏ယောကျာ်းက ခရီးထွက်သွားသည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်းမှ ပြောသဖြင့် သိခဲ့ရသည်။
ခင်ခင်မိ၏ ယောကျာ်းသည်လည်း ခင်ခင်မိ မရှိလျှင် အပျော်ရှာနေမယ် ဆိုတာကို ခင်ခင်မိတစ်ယောက် သိပြီးသား ဖြစ်သည်။ နဂိုထဲကမှ တဏှာရာဂတွေ ကြီးခဲ့သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ယခုလို ယောကျ်ားနှင့် မတွေ့ရပြန်တော့ သူမ၏ သွေးသားတွေက အပြင်းအထန်ပင် သောင်းကျန်း၍ နေခဲ့ရသည်။
နံနက်စာစားပြီး၍ အိပ်ယာထက်တွင် တက်၍ လှဲနေမိရင်း မပြည့်ဝသော ဆန္ဒတွေအတွက် ရတက်မအေးနိုင်အောင် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ယောကျာ်းကို တွေးလိုက်မိပြီး သူလည်း အပျော်ရှာနေမှာဘဲဆိုသော အတွေးက ဝင်လာပြန်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ရမ္မက်သွေးတို့သည် မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖြစ်ရလောက်အောင်ပင် ထကြွ၍ သောင်းကျန်းလာခဲ့ရသည့်အလျောက် ခင်ခင်မိသည် အိပ်ယာပေါ် တွင် လှဲ၍မနေနိုင်တော့ဘဲ လူးလဲ၍ထကာ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်၍ လာခဲ့လေသည်။
“ မမ “
ခင်ခင်မိသည် နောက်မှခေါ်သံကြား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မသိန်းနုကို တွေ့ရသည်။ ဒါနဲ့ဘဲ ခင်ခင်မိက သူမ၏ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်လိုက်သည်။
“ဟော……..မသိန်းနုပါလား….”
“…ဟုတ်ကဲ့….”
“…ပြောလေ…မသိန်းနု ဘာပြောမလို့လဲ…”
“…ဟို ကျမ…တာမွေမှာရှိတဲ့ ကျမညီမဆီ ခဏသွားချင်လို့ပါ မမ…”
“….အင်း…သွားလေ…”
“…ညနေ မစောင်းမှီ ပြန်ခဲ့ပါ့မယ်….. မမ… ခိုင်းစရာရှိရင် ခိုင်းလို့ရအောင် ကိုတင်အောင်ကို ထားခဲ့တယ် မမ…”
“……အေးလေ….သွားပေါ့…”
“…..ဟုတ်ကဲ့…မမ….”
“…..ဒါနဲ့ ကိုတင်မောင်ရော….. ဘယ်မှာလဲ….”
“……အိမ်မှာပါ မမ…..”
“…အော် အေးအေး ရတယ် သွားရင်သွားတော့လေ…”
“…ဟုတ်…..ဟုတ်ကဲ့ မမ….”
ကိုတင်မောင်နှင် မသိန်းနုတို့က တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်နားတွင်ရှိသော သစ်သားအိမ်လေးတွင် နေထိုင်ကြသည်။ အလုပ်ရှင်နှင့် အလုပ်သမား ပုံစံမျိုးဖြစ်၍သာ အသက် (၃၃) နှစ်သာ ရှိသေးသော ခင်ခင်မိကို မသိန်းနုက မမဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။
အမှန်တော့ မသိန်းနုက အသက် (၃၅) နှစ်ပင် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ကိုတင်မောင်က အသက် (၃၈) နှစ်ပင် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ မသိန်းနုက အိမ်ဗာရီယ လုပ်ငန်းများကို လုပ်ရ၍ ကိုတင်မောင်က သစ်ပင်ပန်းပင်များ စိုက်ပျိုးရန် ခြံရှင်း၊ မြက်ရှင်းရန် တခါတရံ လိုအပ်ပါက ကားမောင်းပေးရသည့် အလုပ်များကို လုပ်ရလေသည်။
မသိန်းနုက အိမ်နောက်ဖက်သို့ ပြန်၍ ထွက်သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိသည် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဆက်၍ထွက်ခဲ့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ ဗွီစီဒီကြည့်ရန် စိတ်ကူးလိုက်သေးသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်၍နေသော သူမသည် ဗွီစီဒီကြည့်ရန် လုပ်ပြီးကာမှ လက်ထဲမှ ဗွီစီဒီချပ်ကိုချကာ စားပွဲပေါ်တွင် တွေ့ရသော သတင်းစာကို ကောက်၍ ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။
ထိုအချိန်မှာပင် မသိန်းနုတစ်ယောက် အိမ်ဘေးမှပတ်၍ အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရကာ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် မည်သို့ တွေးလိုက်မိသည်မသိ။ လက်ထဲမှ သတင်းစာကို စားပွဲပေါ်သို့ချကာ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမသည် အိမ်နောက်ဖက်သို့ ဦးတည်၍ ထွက်ခဲ့လေတော့သည်။
ခင်ခင်မိသည် မီးဖိုဆောင်ဘေးပေါက်မှနေ၍ ခြံထဲသို့ ဆင်းလိုက်သည်။ တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်ရှိ မသိန်းနုတို့ နေထိုင်ရာ အိမ်လေးဆီသို့ လာခဲ့တော့ရာတွင် တိုက်ကြီး၏ နောက်ဖက်သို့ ကွေ့၍ အဝင်မှာပင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ခင်ခင်မိ၏ ခြေလှမ်းတို့သည် ရပ်တန့်၍သွားရသည်။ ပြီးတော့ ရှေ့နားတွင်ရှိသော ပန်းခြုံဘေးသို့ သူမသည် ပြေး၍ကပ်ကာ ထိုမြင်ကွင်းကို မမှိတ်မသုံကြည့်၍ နေမိသည်။
သူမ မြင်တွေ့လိုက်ရသည်ကတော့ မသိန်းနုတို့၏ အိမ်လေးဘေးတွင် မသိန်းနု၏ယောကျ်ား ကိုတင်မောင်သည် ရေစည်ထဲမှရေကို ခပ်၍ ချိုးနေလေသည်။ သူ၏တကိုယ်လုံးတွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တစ်ထည်ကိုသာ ဝတ်ထားသည်။ တကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးသည် ဖောင်းဖု၍ လုံးတစ်ကာ အမြောင်းလိုက်ကြီး ဖြစ်နေလေသည်။
ခင်ခင်မိ၏ အကြည့်တွေက ထိုနေရာမှ မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်၍သွားရလေသည်။ ပြီးတော့ တကိုယ်လုံး ရေတွေစိုရွှဲနေသော ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည် ကြွက်သားအမြှောင်းမြှောင်း ထ၍နေသည်။ ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်မှာလည်း သန်မာလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ တုတ်ခိုင်၍ အသားစိုင်ကြီးတွေမှာ အမြှောင်းလိုက် ထနေရသည်။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ တကိုယ်လုံးသည် ရှိန်းရှိန်းဖိန်းဖိန်း ဖြစ်၍လာရသည်။ ပြီးတော့လည်း သူမသည် မကြာခဏဆိုသလိုပင် တံတွေးကို မျို၍ ချနေရလေတော့သည်။
ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ရေချိုး၍ ပြီးချေတော့မည်။ ခင်ခင်မိသည် ပန်းရုံအကွယ်မှ ထွက်လိုက်ပြီး ကိုတင်မောင်ရှိရာသို့ သူမသည် ခြေလှမ်းလိုက်သည်။
“…ကိုတင်မောင်….”
“….ဗျာ…”
“….အမလေး..”
“…ဟင်….”
“….အို…”
ကိုတင်မောင်ကို လှမ်း၍ခေါ်လိုက်ရာမှ ခြေလှမ်းလိုက်သော ခင်ခင်မိတစ်ယောက် ကိုတင်မောင်က သူမ၏ထံသို့ လှည့်အကြည့်မှာပင် ရေစိုထားသော အုပ်ခဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ နင်းလိုက်မိသော ခင်ခင်မိ
တစ်ယောက် အုပ်ခဲစောင်းကို နင်းမိရာက ချော်၍ သွားကာ လဲကျမတတ် ဖြစ်၍သွားရသည်။ ဒီမှာတင် လက်တကမ်းအကွာမှ ကိုတင်မောင်က ဖြတ်ကနဲ ရှေ့သို့လှမ်း၍ ခြေတစ်လှမ်းတက်ကာ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်း၍ထိန်းကာ ဖက်လိုက်မိသည်။ ဖက်တာမှ ခင်ခင်မိ လဲ၍ကျမသွားရလေအောင်ပင် အတင်းဖက်လိုက်သည်။
အိုကနဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ခင်ခင်မိသည် တဒင်္ဂတော့ ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မှေး၍နေမိသည်။ ခင်ခင်မိ၏ စိတ်ထဲတွင် တဒင်္ဂကျေနပ်၍ သွားရလေသည်။ သူမ၏ခါးစောင်းနှင့် ထိမိနေသော ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ လုံးတစ်ဖုထစ်၍ သူမကို ထိနေသည်။ တဒင်္ဂနေပြီးတော့မှ ခင်ခင်မိသည် ကိုတင်မောင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ထွက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှ သူမသည် အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ၍…
“….ကို… ကိုတင်မောင်… ထမင်းစားပြီးရင် အိမ်ဖက်ကို ခဏလာခဲ့ဦးနော်..”
ပြောရင်းက ကြည့်မိလိုက်တော့ ကိုတင်မောင်၏ ရေများစိုရွှဲနေသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၏ အထဲမှ စောစောက ရှည်မျှောမျှော အရာကြီးသည် ရှေ့သို့ပင် ငေါ၍ ထွက်နေပေပြီ။ ခင်ခင်မိက ခပ်ရဲရဲပင် ကြည့်နေသည်ကို ကိုတင်မောင်ကလည်း သတိပြုလိုက်မိသည်။
“….ဟုတ်ကဲ့…”
“….ဒါဆို…ကျမ…သွားမယ်…”
ဟု ဆိုကာ လှည့်ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ လက်ဖျားလေးက ကိုတင်မောင်၏ရှေ့မှ ခပ်ငေါငေါ ထွက်နေသည့် အရာကြီး၏ ထိပ်ဖျားကို မထိတထိ ခလုတ်တိုက်၍ ထိသွားရာ ကိုတင်မောင်၏ ကိုယ်ကြီးသည် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရာမှပင် သူ့ကိုကျောပေး၍ ထွက်သွားသော ခင်ခင်မိ၏ နောက်ကျောကို စူးစိုက်စွာ ကြည့်နေလိုက်မိသည်။
တစ်လုံးစီ တစ်လုံးစီ လှုပ်ကနဲ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်၍သွားရသော ခင်ခင်မိ၏ တင်သားစိုင်ကြီးများမှာ ကိုတင်မောင် ဝတ်ထားသော ရေစိုအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး၏ အတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကို အဆမတန် တောင်မတ်လာစေတော့သဖြင့် ဘောင်းဘီလေး ကြောင့် တင်းကြပ်၍လာရသော ကိုတင်မောင်သည် အနားတွင်ရှိနေသော တန်းမှ ရေလဲပုဆိုးကို ကမန်းကတန်းလှမ်း၍ ယူလိုက်ရလေသည်။
ခင်ခင်မိတစ်ယောက်ကတော့ သူ၏ မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်ကွယ်သွားသော်လည်း သူမ၏ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသော ကိုယ်လုံးလေးကတော့ သူ၏အမြင်အာရုံထဲမှ မထွက်နိုင်ပါချေ။ ထမင်းကို ကမန်းကတန်းစား၍ တိုက်ကြီးထဲသို့ ရောက်၍လာသော ကိုတင်မောင်သည် မီးဖိုဆောင်ထဲတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရ၍ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဆက်၍ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကိုတင်မောင်တစ်ယောက် ခင်ခင်မိ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ဖြတ်၍အလျှောက်တွင်တော့…
“…….အင့်….”
“….ဟင်…”
အိပ်ခန်းထဲမှ ထဘီရင်လျားလေးဖြင့် လှမ်း၍ထွက်လာသော ခင်ခင်မိနှင့် လူလုံးချင်း တိုက်မိကြတော့သည်။ ဒီလို ဖြစ်အောင်လည်း ခင်ခင်မိက ကြိုတင်၍ စီစဉ်ကာ တမင်ဝင်တိုက်မိအောင် လုပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ ကိစ္စကတော့………
လူလုံးချင်း ဝင်တိုက်မိသည်နှင့် လျှင်မြန်သော ကိုတင်မောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခင်ခင်မိ၏ခါးကို သိုင်းဖက်၍ ဆွဲယူကာ အထိန်းလိုက်သည်တွင် သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ရင်လျှားထားသော ထဘီလေးသည် သူမ၏ ရင်ညွန့်ထက်မှ ပြေကာလျှော၍ ကျသွားရာ သူမ၏ခါးကို ခပ်တင်းတင်းလေးဆွဲ၍ ဖက်ထားသော ကိုတင်မောင်၏ လက်ဆီသို့ အရောက်တွင် တန့်ကနဲ ရပ်၍သွားချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိတစ်ယောက် အံ့သြတကြီး တွန့်ကနဲ ဖြစ်၍ သွားရစဉ်မှာပင် သူမ၏ခါးမှ တင်မောင်၏ လက်ကလည်း ယောင်ယမ်း၍ အခွာလိုက်တွင်တော့ ခင်ခင်မိ၏ ထဘီလေးမှာ သူမ၏ခြေဖျားဆီသို့ လျှောကနဲ ကျ၍
ကျသွားလေတော့သည်။
“….အို…”
အခိုက်အတန့်လေးမှာပင် ဝင်းလက်စွာ ထွက်ပေါ်၍ လာရသော ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို မြင်လိုက်ရစဉ်မှာပင် ခင်မောင်၏လက်က ဖြတ်ကနဲပင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲ၍ ဖက်လိုက်ပြီး ခင်ခင်မိ၏ ပါးပြင်လေးနှစ်ဖက်ကို ရွှတ်ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်ရာမှ ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းများ အပေါ်သို့ တင်မောင်၏ နှုတ်ခမ်းများက စုပ်နမ်းလိုက်ပါလေတော့သည်။
ပြီးတော့လည်း တင်မောင်၏လက်တွေက ခင်ခင်မိ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးကို ဖက်ထားရာမှ အငြိမ်မနေဘဲ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် ရွှေ့လျားပြေးလွှားနေသည့်အပြင် ဖြူဖွေးနေသော သူမ၏ တင်သားစိုင်ကြီးတွေကိုလည်း မချင့်မရဲနှင့် ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်၍နေရင်းကပင် တဖြေးဖြေး ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးအား တင်မောင်သည် အိပ်ခန်းထဲသို့ တဖြေးဖြေးဆွဲ၍ သွင်းသွားလေတော့သည်။
အိပ်ခန်းဝနှင့် လေးငါးပေမျှသာဝေးသော ကုတင်စောင်းသို့ ချဉ်းကပ်မိလိုက်သည် ဆိုလျှင်ဖြင့် တင်မောင်သည် သူ၏နှုတ်ခမ်းများကို ခင်ခင်မိ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေါ်မှ ဆွဲ၍ ခွာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းမှ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ ချလိုက်ရင်း တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည်လည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှ ကပ်၍ပါသွားသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်သည် သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို အငမ်းမရပင် ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့၍ ပေးရင်းက နို့သီးလေးတွေကိုပါ လျှာဖြင့် လှည့်ပတ်၍ ယက်နေတော့ရာ……
တလွန့်လွန့် ဖြစ်၍နေရသော ခင်ခင်မိသည် သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ကုတင်စောင်းကြမ်းပြင်တွင် ရပ်၍နေသော တင်မောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် အတင်းပင် ဖိညှပ်၍ထားလေတော့သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ခင်ခင်မိ၏ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ စို့၍ပေးနေသော တင်မောင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ဖင်သားကြီးတွေကို အောက်သို့သွင်းကာ ဖင်သားကြီးများကို ထိုးသွင်း၍ ဆုပ်နယ်ပေးနေရုံမျှမက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် သို့ ဖိ၍ထားသော သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကိုလည်း လက်သွင်းနိုင်ရုံ ကြွလိုက်ရာမှ လက်ကို ထိုးသွင်းကာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို အုပ်၍ ကိုင်လိုက်လေတော့သည်။
တင်မောင်၏ လက်ဖဝါးဖြင့်ပင် အပြည့်ဖြစ်၍နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည် အမွှေးများ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် ဖောင်းအိနေသည်။ အိထွေးသော အတွေ့ကြောင့်ပင် တင်မောင်သည် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ညှစ်၍ ကိုင်လိုက်မိသည်မှစ၍ အောက်သို့လျှော၍ ပွတ်လိုက်ရာ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် စိုရွှဲ၍နေသော အရည်လေးများက သူ၏လက်ကိုလာ၍ ထိတွေ့သည်။ ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို လေးငါးကြိမ်မျှ ပွတ်၍ ပေးလိုက်ပြီးသည်နှင့် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းပြ၍လာရသော တင်မောင်သည် သူ၏မျက်နှာကို ခင်ခင်မိ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်မှ ခွာကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရာ မှေးစင်းထားသော ခင်ခင်မိ၏ မျက်လုံးလေးများမှာ ဖွင့်၍လာလေသည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ တင်မောင်သည် သူ၏ကိုယ်ပေါ်မှ စွပ်ကျယ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီးမှ ပုဆိုးကိုပါ ချွတ်၍ချလိုက်တော့ရာ ကြည့်နေသော ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးသည်ပင် တင်းကနဲဖြစ်၍ သွားရလေသည်။ တွေ့မြင်လိုက်ရသော တင်မောင်၏ လီးတန်ကြီးမှာ အရှည် (၈) လက်မ ကျော်ကျော်လောက်နှင့် လုံးပတ်က ငါးမတ်လုံးမျှပင် ရှိမည်ဖြစ်သည်။ လီးတန်ကြီး၏ဒစ်ကြီးမှာ ပြဲလန်၍နေပြီး နီရဲနေသော ထိပ်ဖူးကြီးက ထိပ်တွင် အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကာ တဆတ်ဆတ် ခုန်နေသည်။ ပြီးတော့ တင်မောင်၏ လက်ညှိုးထိပ်က သူမ၏ စောက်ခေါင်းနံရံလေးတွေကို ကလိ၍နေပြန်တော့ စောက်ရည်ကြည်လေးတွေ ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်ရင်းကပင် ခင်ခင်မိ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်သားကြီးများသည် ကုတင်စောင်းမှ ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်၍ လာရလေသည်။
ကာမဆိပ်တွေ အဆမတန်တက်နေရသော ခင်ခင်မိမှာ မျက်နှာလေး ခပ်ရှုံ့ရှုံ့လေးဖြစ်လျှက် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုပင် ကိုက်၍ထားရလေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမသည် တာရှည်တော့ တင်းမခံနိုင်ပါ။
“……ကို…. ကိုတင်…. တော်ပါတော့…. ကျမ အသည်းက ယားလှပြီ လိုး… လိုးမှာဖြင့်… လိုးပါတော့… မနေနိုင်တော့ဘူး…… ဟင်း… ဟင်း….”
ဒီကြားထဲမှပင် တင်မောင်သည် သူ၏လက်ညှိုးကိုစောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်းက စောက်စေ့လေးကို (၂) ချက် (၃) ချက် ကလိလိုက်ပေသည်။
“….ကျွတ်….ကျွတ်….ဟင့်…”
ပြီးတော့မှ တင်မောင်သည် သူ၏လီးတန်ကြီး ထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့ကာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။
“…….အင့်….. အမလေး… ဖြေးဖြေး… ရှင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီး.. ဟင်း..”
ခင်ခင်မိ၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး ရှုံ့မဲ့၍သွားကာ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေး တစ်ခုလုံးမှာ ကော့၍တက်သွားရလေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် ဆန္ဒစိတ်များ ပြင်းပြကာ ရုံးတွင်အလုပ်လုပ်၍ပင် မရနိုင် ဖြစ်နေရသဖြင့် အိမ်သို့ပြန်၍လာသော လွင်မာထက်၏ကားလေး အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးရပ်လိုက်သည်ကိုပင် ရမ္မက်ထန်နေကြသော တင်မောင်နှင့် ခင်ခင်မိတို့နှစ်ယောက် မသိလိုက်ကြချေ။
လွင်မာထက်သည် ဧည့်ခန်းထဲမှ ဖြတ်၍ အပေါ်ထပ်သို့တက်ရန် လှေခါးထိပ်သို့အသွား တိုက်ကြီး တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေသည့်ကြားက ဧည့်ခန်းနှင့် ကပ်ရက် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာနေသော အသံလေးများကြောင့် သူမ၏ခြေလှမ်းမှာ ရပ်၍သွားသည်။
ပြီးတော့ ဘာသံဆိုတာ သိလိုက်ရသည်နှင့် လွင်မာထက်သည် သူမ၏ စလင်းဘက်အိတ်လေးကို အနီးရှိ စားပွဲပေါ်သို့ လှမ်း၍ တင်လိုက်ရာက အသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်နေရာ အိပ်ခန်းဝသို့ ခပ်သွက်သွက်လာကာ အိပ်ခန်းတံခါး ဘေးနံရံတွင် ကပ်၍ ဖွင့်ထားသော အိပ်ခန်းပေါက်သို့ သူမ၏ ခေါင်းတခြမ်းကို ထုတ်ကာ ကြည့်လိုက်မိ ချိန်မှာတော့ လွင်မာထက်၏ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲဖြစ်၍ သွားရချိန်မှာပင် စောစောကတည်းက သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း ထကြွသောင်းကျန်းနေရသော သွေးသားတို့သည် ဖျန်းကနဲ ခါ၍သွားရလေသည်။
ခင်ခင်မိ၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ဖြင့် လိုးနေသော တင်မောင်၏ ဧရာမလီးတန်ကြီးမှာ အရည်များပေပွလျှက် ပြောင်လက်ကာ မက်မောစရာကြီး ဖြစ်နေသလို လီးတန်ကြီးက အားပါးတရ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်တိုင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုမှာ ခွက်၍ ခွက်၍ ဝင်သွားနေသည်မှာ အားရစရာ ကောင်းလှသည်။
“….ပြွတ်…. ဖွတ်… အင့်… ဟင်း… ပလွတ်… ပြွတ်… ဟင့်… ဆောင့်စမ်းပါရှင်ရယ်….. ဟင်း ဟင်း…. ကျမစောက်ပတ်ကြီး ကွဲသွားအောင် ဆောင့်ပစ်လိုက်စမ်း… ပါ .. ဟင်း… ဟင်း….”
အရည်လဲ့ကာ တောက်ပြောင်နေသော လွင်မာထက်၏ မျက်လုံးများက သူတို့ကို ကြည့်ရင်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားအားလုံးကို ချွတ်၍ ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လွင်မာထက်သည် သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို သူတို့ရှိရာသို့ သယ်ဆောင်သွားပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူ ခင်ခင်မိ၏ ကိုယ်လုံးဘေး ကုတင်စောင်းတွင် ပက်လက်လှန်ချ လိုက်ရာက သူမ၏ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကားပြီး ဖောင်းကား၍ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေပြီဖြစ်သော သူမ၏စောက်ပတ်ဝကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ပေါ်၌ သူမ၏ လက်လေးနှစ်ဖက်မှ လက်မနှစ်ချောင်းဖြင့် တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ တင်၍ဖြဲလိုက်ရာ နီရဲသော စောက်ပတ်ဝရှိ အတွင်းသားလေးများပေါ်၍ လာချိန်တွင်တော့ တင်မောင်သည် ခင်ခင်မိ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာက ဘေးသို့ လှည့်လိုက်ပြီး သူ၏အရည်တမျှားမျှားဖြင့် လီးတန်ကြီးကို သူနေ့စဉ်တွေ့မြင်ကာ လိုးချင်နေရသည့် လွင်မာထက်၏ ဖြဲထားသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးစိုက်ကာ လိုးလိုက်ချိန်တွင်တော့ လွင်မာထက်ခင်မျာ မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ်ကာ အံလေးကြိတ်ရင်း အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်တက်သွားရပါလေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ ။ ။