“အင်း….ခိ.ခိ”
“အဲ့ဒါဆို မျက်လုံးမှိတ်..”
“အင်း…ခိ..ခိ”
ပြုံးပြီး မျက်လုံးမှိတ်နေသော နော်မူ့ နှုတ်ခမ်းကို ကျနော် ယုယစွာ နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ နွေးထွေးသော နှုတ်ခမ်းအထိအတွေ့တို့က နှုတ်ခမ်းမှ တဆင့် နှလုံးသားဆီသို့ စီးဆင်းခဲ့လေပြီ။ ကျနော့်၏ ပထမဆုံး အနမ်းသည် ကျနော့် ကိုယ်ခန္ဒာ တစ်ခုလုံးကို တုန်ခါလှိုက်မောစေခဲ့ပြီ။ ခြေဖျား လက်ဖျားများ အေးခဲစေခဲ့ပြီ။ မည်မျှကြာသွားသည်ကိုတော့ မသိ…. ဆွဲငင်လျှက်ရှိသော အနမ်းတို့တွင် စီးမျှောခဲ့သည်မှာ ကျနော်ရော နော်မူရော ၂ ယောက်စလုံး…..။
“ကောင်းကင် နင် နေမကောင်းဘူးလား….”
“ဘာလို့လဲဟ”
“တကိုယ်လုံးလဲ တုန်နေတာပဲ လက်တွေလဲ အေးလို့”
“ငါ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးဟာ… ငါ အောက်မှာပဲ စောင့်တော့မယ်နော် နင် ဆင်းပြီးလာပေး..”
“အေးပါ.. နင့်သဘောပါဟယ်”
ကျနော် ချာခနဲ လှည့်ထွက်ခဲ့လေသည်။ ဆက်နေရင် ကျနော် ပိုမှားမိတော့မည်။ ကွမ်းဆိုင်တွင် ဆေးလိပ်ဝယ်ပြီး ဆေးလိပ်တစ်ဖွာ ဖွာလိုက်မိပါတော့သည်။
အခန်း (၅)
လန်းဆန်း ဖူးညွှန့်လာသော အချစ်၏ အကိုင်းအလက်
ဘာပဲပြောပြော ကျနော်နဲ့ နော်မူတို့ အရင်ကထက် ပိုပြီး ရဲတင်းလာကြသည်။ တွေ့ရင် လက်ကိုင် ရုံမက ခိုးနမ်းသည့် အဆင့်ပင် ရောက်ခဲ့လေသည်။ တွေ့တိုင်း နမ်း ၊ နမ်းလို့ရတိုင်း နမ်း ။ နော်မူကလဲ ဘာမှမပြော။ အလုပ်အတူလုပ်သော ကိုမိုးမှ သတိထားမိတဲ့ အခြေအနေသို့ပင်……။
“ကောင်းကင် မင်းနဲ့ နော်မူတို့က ဘယ်အဆင့်ထိ ရောက်နေပြီလဲ”
“ဒီလိုပါပဲ အစ်ကိုရယ် ချစ်သူအဆင့် ဆိုပါတော့”
“အေး ဒါဆို မင်းသိအောင် တစ်ခုတော့ ပြောထားမယ်.. နော်မူက ယောကျ်ားနောက် လိုက်ပြေးဖူးတယ်”
“တကယ်လာ ကိုမိုး.. ကျေးဇူးပဲနော်”
ကိုမိုး သတိပေးလိုက်သဖြင့် ကျနော့် အမူအရာတွေ အရင်လို မဟုတ်တော့မှန်း နော်မူ ရိပ်မိသည်။ ဒီလိုနဲ့ ကျနော် ညဂျူတီ ဆင်းမဲ့နေ့ ရောက်ခဲ့ပြန်သည်။ ထုံးစံ အတိုင်း ကျနော် နော်မူနှင့်အတူ အစ်ကို သူဌေး နေအိမ်သို့ လိုက်သွားရပြန်သည်။
“နော်မူ .. ငါ့ကို အမှန်အတိုင်းပြောနော် .. နင် .. နင် .. ခိုးရာလိုက်ဖူးလား”
“ဒါ… ဒါ… နင် ငါ့ကို သက်သက် အထင်သေးတာပဲ…..”
နော်မူ မျက်ရည်တွေ တလိမ့်ချင်း ကျလာလေသည်။ ထိုင်နေတဲ့ ခုံမှထပြီး
“နင် အထင်သေးနေမဲ့အစား ငါ့ကို အသေသာ သတ်လိုက်တော့”
ဟု ပြောကာ ဓားယူရန် ပြင်လေသည်။ ကျနော် နော်မူ့ကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ နော်မူတစ်ယောက် ရှိုက်ကြီးတငင် အားရအောင် ငိုလေသည်။ ငိုပြီးပြီဆိုမှ ကျနော့်ကို မော့အကြည့် နော်မူရဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကို တပ်မက်စွာ နမ်းရှိုက်လိုက်လေသည်။ နမ်းခြင်း၏နောက်တွင် တင်းကြပ်စွာ ထွေးပိုက်ခြင်းတို့နှင့်အတူ စီးမျှောရင်း ၂ ယောက်လုံး လှဲလျောင်းခြင်းတို့နှင့်….။
“နင့် ကိုယ်လုံးကြီးက လေးတယ်ဟာ….”
“လေးမှာပေါ့ဟ ဖိထားတာကိုး….”
“ ခဏဖယ်ပါဦးဟယ် နင်ကလဲ”
ကျနော် ဖယ်ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် လက်အစုံက နော်မူ့ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်ပြီးနေပြီ။ နော်မူ့စကားဆုံးသည်နှင့် ကျနော် နော်မူ့နှုတ်ခမ်းကို အနမ်းမိုးရွာပြန်သည်။ တခါမှ မထိတွေ့ဘူးသော လက်၏ အထိအတွေ့က နော်မူ့ရင်သားဆီသို့ လွှားခနဲအရောက်….
“အင့်…..အင်း….”
နော်မူ့ ညှီးတွားသံနှင့်အတူ ကျနော် ခေါင်းလေးငုံပြီး ရင်သားကို ကလေးတစ်ယောက် နို့စို့သလို အဆက်မပျက်….။ နော်မူတစ်ယောက် တွန့်လူးနေသည်။ မျက်စီစုံမှိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ ပန်းရောင်သန်းနေသော ပါးအစုံတို့က လှသည်ထက်လှ ကြွသည်ထက်ကြွစေသည်။ အကြမ်းပန်းကန်လေး မှောက်ထားသလို ခပ်မို့မို့ အသားစိုင်လေးပေါ်တွင် ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ ပတ္တမြားလုံးလေး တင်ထားသလို..။
ကျနော့်လက်တို့က နော်မူ့ ထမိန်လေးအောက်သို့ လျှိုဝင်လိုက်သည်။ နော်မူ ခြေထောက် ၂ ချောင်းကို ခပ်မြဲမြဲလေး ချိတ်လို့…။ ကျနော့်လက်တို့က ထမိန်ထဲမှ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးထဲကို ထည့်မည် အလုပ်…..။
“တော်ပြီ ကောင်းကင်ရယ် …. အဲဒါတော့ မလုပ်ပါနဲ့…”
“နော်မူကလဲကွာ ….”
“နင်ငါ့ကို ယူနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးဟာ… ငါသိပါတယ်… ငါက နင်ပျော်အောင် ပေးဆပ်ချင်တာပါ .. အချိန်တွေ သိပ်စောနေသေးတယ်ဟာ… အခုတော့”
“အော် .. နော်မူရယ်..”
အခန်း(၆)
အမြစ်တွယ်လာတဲ့ အချစ်သစ်ပင်
ကျနော့်ဘဝမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်း နဲ့ ရင်သားကို ကိုင်ဖူးတာ နော်မူဆိုတဲ့ ချစ်စရာ ကရင်မလေးက ပထမဆုံး..။ ကျနော် ပျော်ခဲ့သည်။ ရင်ခုန်သည်ဟု ပြောလျှင် ပိုမှန်သလား.. ဒါမှမဟုတ် မမြင်ဖူး မူးမြစ်ထင် လို့ ဆိုချင်ဆို… ဘာပဲပြောပြော အဲ့ဒီအချိန်တုန်းကတော့ တကယ် ရင်ခုန်ပျော်ရွှင်ခဲ့သည်။ ကျနော် ညဂျူတီ ကျပါစေလိုသာ ဆုတောင်းနေတော့သည်။ ညဂျူတီကျရင် နော်မူနဲ့ နမ်းလို့ရသည်။ နော်မူ့ပိပိလေးကို ထမိန်ပေါ်မှ ပွတ်ခွင့်ရသည်။ တနေ့ည အစ်ကိုသူဌေးအိမ်တွင် …
“နင်က သိပ်တကိုယ်ကောင်းဆန်တာပဲ”
“ဘာလို့လဲဟ..”
“ဟုတ်တယ်လေ ..နင်ကျတော့ လုပ်ချင်တာ လုပ်နေတယ်… ငါကျတော့ မလုပ်ရဘူး”
“နင်က ဘာလုပ်ချင်လဲ”
“နင့် ဥစ္စာကို ကိုင်ကြည့်ချင်တယ်..”
“အင်း…ကိုင်လေ..”
နော်မူ စိတ်ဝင်တစား ဘောင်းဘီဇစ်လေး ဖွင့်ချလိုက်သည်။ နောက်ပြီး ဘောင်းဘီကို အသာလေး ဆွဲချလိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေး အသာ ဆွဲချလိုက်သည်။ ကျနော် အောက်ပိုင်း အေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နူးညံ့သော လက်တစ်စုံက ကျနော့်လီးကို ဖြဲလိုက် စုလိုက် အောက်ကိုကြည့်လိုက် တစ်ချောင်းလုံး ဆုပ်ကိုင်လိုက်နှင့်…။ အောက်ထပ်မှ လူသံကြားသဖြင့် ကျနော် ဘောင်းဘီကို အတင်းဆွဲဝတ်လိုက်လေသည်။
“နင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ.. ခိခိ”
“ဟာ.. နင်ကလဲ..”
အော် အခုတော့ ကျနော့်လီးကို ကိုင်ဖူးတဲ့ ပထမဆုံး မိန်းကလေး နော်မူ ဖြစ်ပြန်ပြီးပေါ့…။ ဘာပဲပြောပြော ကျနော် နော်မူ့ကို နမ်းတဲ့ အချိန်ကစပြီး စိတ်ထဲမှာ နော်မူ့ကို မှန်းပြီး လက်နဲ့လုပ်ခဲ့တာ အကြိမ်ရေ မရေတွက်နိုင်တော့..။ နော်မူ့ပိပိကို ထမီအပေါ်က ကိုင်တဲ့ ညကဆို ၄ ခါလောက် လက်နှင့် လုပ်ဖြစ်သည်။ မိန်းမတစ်ယောက်၏ ပိပိကို ကိုင်ဖူးသည်မှာ ကျနော် အသက် ၂၁ နှစ်က ပထမဆုံးပင်…။
“ဟဲ့ .. ကောင်းကင် နင့်ကို နော်မူက မနက်ဖြန် မနက် ၉ နာရီ ကားဂိတ်မှာ စောင့်နေမယ်တဲ့ လာခဲ့တဲ့”
ဟု ဝတုတ်က အောင်သွယ်တော်ပီသစွာ လာပြောလေသည်။ မနက်ဖြန် အတွက် ဘယ်လို အလုပ်ထဲမှ ထွက်ရမည်ကိုသာ.. တွေးနေမိပါတော့သည်။
အခန်း (၇)
အမြစ်မတွယ်ခင် ဆွဲနုတ်လိုက်ရသော အချစ်သစ်ပင်ငယ်
မနက် ၉ နာရီ ကျော်ကျော်လောက် ချိန်းထားသော ကားမှတ်တိုင်သို့ ကျနော် ရောက်ခဲ့လေသည်။ နော်မူကတော့ ရောက်နှင့်နေလေပြီ..။
“ဘယ်သွားမလဲ နော်မူ”
“ကောင်းကင် အဆင်ပြေတဲ့ နေရာသွားလေ”
“ဟုတ်ဘူးလေ အခု နော်မူ ဘယ်သွားမှာလဲ”
“အခုက အဒေါ်အိမ် ခဏပြန်မှာလေ အင်းစိန်ဘက်မှာ”
“ဒါဆို အင်းစိန်သွားမလား”
“မသွားချင်သေးဘူး အင်းစိန်ကို..”
“ဒါဆို မြကျွန်းသာ သွားမလား”
“ကောင်းသားပဲ ကောင်းကင်..”
သစ်ပင် ခပ်အုပ်အုပ်တို့က ချစ်သူတွေအတွက် နားခိုရာ…။ တချို့ နေရာတွေဆို ထိုင်ဖို့ သတင်းစာတွေတောင် အဆင်သင့် ခင်းပြီးသား…။ တချို့ စုံတွဲတွေက နမ်းလို့။ တချို့ကျတော့လဲ စကားတွေ ပြောလို့ပေါ့….။ ကျနော်နဲ့ နော်မူကတော့ အနမ်းမိုးတွေ ရွာလို့ပေါ့….။
အနမ်းမိုးတွေ ရွာနေတုန်း ကျနော့်လက်တွေ နော်မူ့ ထမီအောက်ဝင်ရန် တဖြည်းဖြည်း လျှောချလိုက်သည်။ နော်မူကလဲ အလိုက်သင့် နေပေးသည်။ နော်မူ့လက်ကလဲ ကျနော့်လီးပေါ်တွင် ပွတ်သပ်နေလေပြီ။ ကျနော့်စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင် ဆိတ်ကွယ်မှုနောက် နော်မူနှင့် ကျနော် ဖောက်ပြားရန် စတင်လျှောက်လှမ်းနေသည့်နယ်။
ကျနော် ခြေဆင်းနေလိုက်သည်။ နော်မူက ကျနော့်ခြေပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်သည်။ နော်မူ့ ခြေသလုံးတလျှောက် ကျနော့်လက်တို့ ပြေးလွားပွတ်သတ်နေပြီ။ ခြေသလုံးမှတဆင့် ပေါင်လေးကို ပွတ်ပေးမိသည်။ နှုတ်ခမ်းမှ အနမ်းမိုးတို့က မပျက် ရွာသွန်းနေပြီ..။ နော်မူ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ကိုင်မိချိန်တွင် အောက်ခံဘောင်းဘီမှာ အတော်ပင် စိုနေပြီ။ ချွဲကျိကျိ အရည်တို့ လက်မှာ ကပ်ပြီးပါလာသည်။
“နော်မူ ငါ.. မနေနိုင်တော့ဘူးဟာ…”
“ငါ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ကောင်းကင်”
“နင် ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ငါ့ပေါ်တတ်ထိုင်ဟာ…”
“ငါ ကြောက်တယ် ကောင်းကင်..”
“ဒါဆိုလဲ ပါးစပ်နဲ့ ငါ့ဟာကို စုပ်ပေးဟာ”
“အင်း…”
ကျနော် ခေါင်းတွေ ကိုက်သလိုလို ရေပဲ ငတ်သလိုလို ရင်တွေတုန်တာတော့ ဆိုဖွယ်မရှိ။ နော်မူ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ နီရဲနေသော လီး၏ ထိပ်ကလေးတင် ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပြီး စုပ်နေလေသည်။
“အဲ့လို မဟုတ်ဘူးဟ… နင့်လက်ပေး”
ကျနော် သူ့လက်ကို ကိုင်ကာ ဂွင်းထုသလို လုပ်ပေးသည်။ သိပ်ကြာကြာမခံပဲ သုတ်ရည်တို့က နော်မူ့ လက်တွေအပြင် ထမီတွေရော ကျနော့် ပုဆိုးတွေပါ စိုကုန်တော့သည်။ ကျနော် နော်မူ့ကို တင်းတင်း ဖက်ထားမိသည်။
“ကောင်းကင် ..နင် မကျေနပ်သေးရင် ဒီထက် အဆင်ပြေတဲ့နေရာ သွားရအောင်လေ”
“မသွားတော့ပါဘူးဟာ…”
“နင်ငါ့ကို မယူလဲ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးဟာ…. သွားချင်ရင်သွားပါ”
“ငါ…. ငါ…. နင့်ကို မယူနိုင်တာလဲ အမှန်ပဲ… နင်နဲ့ ဆက်လက်တွဲရင် အကုန်လွန်ကုန်လိမ့်မယ်…. နော်မူ…. ငါ ယောကျ်ားကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တယ်… မယူနိုင်ပဲ ဖျက်စီးတဲ့လူ ငါ မဖြစ်ချင်ဘူးဟာ… ငါနဲ့ နင်က အစောကြီးကတည်းက မဖြစ်နိုင်မှန်း နင်ရော ငါရော သိနေတာပဲဟာ… ငါ နင့်ကို ချစ်တယ် .. နင့်ဘဝကို တန်းဖိုးထားချင်တယ်.. နင်နဲ့ယူမဲ့ ယောကျ်ားကို ငါသန့်သန့်လေး နင့်ကို ပေးချင်တယ်။ “
“ကောင်းကင်ရယ် ငါက နင့်ကိုပဲ ပေးချင်တာ…. မယူလဲ ကိစ္စမရှိပါဘူးဟာ”
“ငါယူမဲ့ မိန်းကလေးအတွက်လည်း ငါ သန့်ရှင်းချင်တယ်.. နင့်ကိုယူမဲ့လူ အတွက်လည်း နင့်ကို ငါ သန့်ရှင်းစေချင်တယ် နော်မူရယ်..”
“အော်.. ကောင်းကင်ရယ် .. နင့်ကို ငါ တသက်လုံး မမေ့ပါဘူဟာ.. ဒီနေ့အတွက် ဖြစ်သမျှတွေ ငါသေတဲ့အထိ သတိရနေမှာပါဟာ”
နော်မူနှင့် ကျနော် ကားပေါ်တွင် တိတ်ဆိတ်ပြီးလိုက်လာခဲ့သည်။ နော်မူ့မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များ အဆက်မပျက် စီးနေသည်။ ကျနော့်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ့ရင်ထဲ ထည့်ထားသည်။ ကျနော်ဆင်းမဲ့ မှတ်တိုင်ရောက်တော့ နော်မူက ကျနော့်လက်ကို မလွတ်.. တွေတွေလေး ကြည့်ရင်း မျက်ရည်တွေ ထပ်စီးကျလာသည်။
“ငါ သွားတော့မယ် နော်မူ….”
နော်မူ ကျနော့်လက်ကို ရင်ထဲမှာ တင်းနေအောင် တစ်ချက် ဆုပ်ကိုင်ဖတ်ထားရင်း တဖြည်းဖြည်းလျှောကာ လွတ်လိုက်ပါတော့သည်။
နိဂုန်း
ဘဝတကွေ့ ဆုံတွေ့ခဲ့ရ မဆုံတဲ့ဖူးစာ
လောကကြီးက ဆန်းကြယ်တယ်… တကယ့်ကို ဆန်းကြယ်တယ်။ အဆင့်အတန်း ပညာအရည်အချင်းတွေ ကွဲကွာရင် တကယ်တန်းတော့ ရုပ်ရှင်တွေ ဝတ္တုတွေထဲမှာပဲ ဖတ်လို့ကောင်းတယ် လက်တွေ့ဘဝမှာ လုပ်နိုင်ဖို့ ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ ခဲယဉ်းလှတယ် မဟုတ်ပါလား….။
အဖြစ်အပျက်တွေ မြန်လွန်းတာလား … သို့မဟုတ် ကံက ဒီလိုစီမံတာလား မသိ…။ နော်မူနှင့် ကျနော် ချစ်နေမှန်း အစ်ကိုသူဌေး သိသွားပြီး နော်မူ့ကို မောင်းထုတ်လိုက်လေပြီ။ ကျနော်ကိုလဲ မေးသည်။ ဘာပဲပြောပြော နော်မူသည် ခေတ်စကားအရ ကြိုက်ကုန်းလို့ ခေါ်မလား။ သို့မဟုတ် ယောင်္ကျားလိုက်ပြေးဖူးတာပဲ အမှန်လား… ကျနော့်ကို အမိဖမ်းတာလား….။
ကျနော် ပြုမူခဲ့တာ သူ့အပေါ်လွန်သွားသည်ကား အမှန်။ ကျနော် သူ့ကို ဘဝမပျက်စေချင်တာလဲ အမှန်။ ကျနော်သူ့ကို အခုထိ သတိရနေတာလဲ အမှန်ပင် ဖြစ်ပါတော့သည် မဟုတ်ပါလား။
ပြီးပါပြီ။