“ကဲ… မင်းတို့ ၂ ယောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြောကြ… ငါ ကြီးကြီးကို သွားနှုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ်”
ဟုဆိုကာ ကောင်မလေး အမေကို နှုတ်ဆက်ရန် အိမ်ထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ကောင်မလေး အမေနှင့်ကလည်း အတွင်းအစင်း အကုန်သိသောကြောင့် ဆွေမျိုးသားချင်းလိုပင်။ ဘာ့ကြောင့် သူ့ကိုမှ သားမက်အဖြစ် မရွေးတာလဲ နောင်ရဲ သိချင်သည်။ သို့သော်လည်း မမေးဖြစ်ပေ။ ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်း၊ မိသားစုရေးရာ အကြောင်းတို့နှင့်ပင် စကားဝိုင်းကို အဆုံးသတ်လိုက်သည်။
သို့သော် နောင်ရဲကို အားနာနေဟန်၊ သနားလေဟန်နှင့် စကားပြောနေသည်ဟု ထင်သည်။ ၁၀ မိနစ်လောက် အကြာမှာပင် ကောင်မလေးတို့ အိမ်ထဲဝင်လာကြသည်။ ရဲရင့်သွေး မျက်နှာကတော့ ပြုံးဖြီးဖြီးပေါ့။ သူများတွေ မမြင်နိုင်အောင် လက်မထောင်ပြသည်။ သွားပြီပေါ့ကွာ… ဒါဆို ကောင်မလေးက သူ့ကို လက်ခံလိုက်သည့် သဘောပင်။ အပြောင်းအလဲမြန်လိုက်တာ ကောင်မလေးရယ်။
ညစာကို ကောင်မလေးတို့နှင့် အတူစားကာ အိမ်ပြန်လာကြသည်။ အပြန်နှုတ်ဆက်တော့ ရဲရင့်သွေး မမြင်အောင် ဖုန်းဆက်မည်ဟု လက်နှင့် ပြသွားသည်။ ဘယ်လိုငြင်းချက် ထုတ်ချင်တာလဲ…. ဘယ်လို ဖြေရှင်းဦးမှာလဲ…. လုပ်ပေါ့ကွာ…. မင်းကို ချစ်တော့လည်း မင်းလုပ်သမျှ ကျေနပ်နေရမှာပေါ့။
……………………………………
“ဟယ်လို… နောင်ရဲ…. မအိပ်သေးဘူးလား…”
“နင် ဖုန်းဆက်မယ်ဆိုလို့ စောင့်နေတာလေ….”
“ငါ နင့်ကို ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူးဟာ…”
“အင်း… ပြောကြည့်လေ…”
“နောင်ရဲရယ်… နင် ငါ့ကို မရွဲ့ပါနဲ့…. ငါ နင့်ကို တကယ်ချစ်တာပါ…”
“ဒါဆို ဘာဖြစ်လို့ ရဲရင့်သွေးနဲ့ ယူဘို့ သဘောတူရတာလဲ…. ရှင်းပါဦး… မမရယ်”
“နင်.. ငါတို့ အိမ်အကြောင်းလည်း သိသားနဲ့… သမီးတစ်ယောက်နဲ့ ဘာမှ မလုပ်တတ်တဲ့ အမေမုဆိုးမကြီးကို ရဲရင့်သွေးတို့ မိသားစုက စောင့်ရှောက်လာတာလေဟာ…. အခု သူ့ အမေက ငါနဲ့ သူ့သားကို အိမ်ထောင်ချပေးချင်တယ်ဆိုပြီး လာပြောတော့ ငါ့အမေက ဘာပြန်ပြောရမှာလဲ… နင်နဲ့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ငါ့အမေ သိပါတယ်ဟာ… ဒီနေ့ နင်တို့ ပြန်သွားတော့လည်း နင့်အကြောင်း ပြောရှာတယ်…. သူလည်း နင့်ကို သနားပေမယ့်… တစ်ဘက်ကို မလွန်ဆန်ရဲလို့ပါတဲ့…. ငါလည်း ပထမတုန်းက ငါ့အမေကို ငြင်းပါသေးတယ်…. ဒါပေမယ့် အမေ့မျက်ဝန်းကကျတဲ့ မျက်ရည်ကို ငါမလွန်ဆန်ရဲဘူးဟာ…. အဲ့ဒါကြောင့် ငါ လက်ခံလိုက်ရတာပါ…”
“နင် ငါ့ကို ဘာ့ကြောင့် ကြိုမပြောတာလဲ ကောင်မလေးရယ်….”
“ငါလည်း တနေ့ကမှ သိတာ…. ငါ့စိတ်တွေလည်း ရှုပ်ထွေးနေလို့ မပြောဖြစ်တာပါဟာ…. ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါဟာ…”
“ငါ… နင့်ကို ခွင့်လွှတ်ပြီးသား…. ကောင်မလေး…. ဒါပေမယ့် ဆက်ချစ်ခွင့်တော့ပေး… ငါ… နင့်ကို တအားချစ်တာ…”
သို့နှင့် တစ်ပတ်အတွင်း မင်္ဂလာဆောင်ရန် စီစဉ်ရတော့လည်း ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သော နောင်ရဲကပင် အစစအရာရာ စီစဉ်ဆောင်ရွက်ရသည်။ အချိန်မလင့်စေရန်အတွက်လည်း ရဲရင့်သွေး အိမ်မှာပင် အိပ်လိုက်သည်။ အားလုံး ပြီးစီးသလောက် ဖြစ်တော့မှ မနက်ဖန် မင်္ဂလာပွဲ အစီအစဉ်များကို ပွဲစီစဉ်သူက ကြိုပြောနေသည်ကို နားထောင်နေသော ကောင်မလေးနှင့် ရဲရင့်သွေးကို နှုတ်ဆက်ကာ သူသွားနေကြဖြစ်သော ညကလပ်သို့ ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဟန်ဆောင်စွာ နေနိုင်ခဲ့သော ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ပြုဘို့ပေါ့။
ထိုစဉ် ပုခုံးကို အားပါပါ ဆွဲလှုပ်လိုက်သော လက်တစ်စုံကြောင့် အတွေးကမ္ဘာထဲကနေ လက်ရှိ အရက်ဝိုင်းလေးထဲသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူအရမ်းချစ်ရသော ကောင်မလေးပင် ဖြစ်သည်။
“နောင်ရဲ… နင်ဘာလို့ အရက်တွေ သောက်နေတာလဲ…”
“နင်ကကော ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီကိုလိုက်လာတာလဲ…”
“ငါ နင့်ကို စိတ်မချလို့ပေါ့ဟ…. ရဲရင့်သွေး အိမ်ကနေ ငါပြန်လာတော့ နင့်အိမ်ဖုန်းဆက်တာ ပြန်မလာသေးဘူးတဲ့… အဲ့ဒါနဲ့ နင်ရှိတတ်မယ့် နေရာတွေ ငါလိုက်ရှာတာ.. နောင်ရဲ… ငါ အခု ရဲရင့်သွေးကို ရွေးချယ်လိုက်ပေမယ့် …. ငါ နင့်ကိုချစ်တယ်… ဒီစကားက မပြောသင့်ပေမယ့် နင့်ကို ငါ တအားချစ်တယ်… ငယ်ငယ်လေးထဲက အားငယ်တတ်တဲ့ ငါ့ကို၊ ငယ်ငယ်လေးထဲက တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတဲ့ ငါ့ကို၊ သူငယ်ချင်းလို တစ်မျိုး၊ အစ်ကိုလို တစ်ဖုံ၊ ပြုစုခဲ့တဲ့ ယုယခဲ့တဲ့ နင့်ကို အချစ်ဆုံး.. ငါ စိတ်ချမ်းသာအောင်တော့ နင်နေပါဟာ… ငါစိတ်ချရအောင်တော့ နင်နေပါ….”
“အခု ဘယ်နှစ်နာရီလဲ…”
“၇ နာရီ ထိုးပြီဟ….”
ဒေါင်ချာဆိုင်းနေသော ခေါင်းက မစဉ်းစားပဲ စကားတစ်ခွန်း လွှတ်ကနဲ ထွက်သွားသည်။
“နင် ငါ့ကို အဲ့လောက်ချစ်ရင် ငါနဲ့ အခုဟိုတယ် လိုက်မလား…”
မမျှော်လင့်ထားသော စကားဖြစ်သောကြောင့် ကောင်မလေး မှင်သက်နေသည်။ အတန်ကြာတော့မှ နောင်ရဲလက်ကို ကောက်ဆွဲကာ အပြင်သို့ ခေါ်ထုတ်သွားသည်။ ဘော်ဒါတွေကိုလည်း မနှုတ်ဆက်ဖြစ်တော့။ ကောင်မလေးက တက္ကစီဖြင့် သူ့ဆီ လိုက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
ကလပ်ထဲက ထွက်တော့ ကားသော့ကို နောင်ရဲ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲက နှိုက်ယူပြီး ကိုယ်တိုင် မောင်းတော့သည်။ ပြောလိုက်သော စကားအတွက် မှန်လား မှားလား ပတ်ချာရိုက်နေကာ ကောင်မလေး ခေါ်ရာနောက်သို့ လိုက်ပါသွားသည်။
သတိထားမိချိန်မှာ ဟိုတယ်အခန်းထဲသို့ပင် ရောက်နေပြီ။ ကောင်မလေးကပင် စကာ နောင်ရဲ နှုတ်ခမ်းကို ရေငတ်နေသူပမာ အငမ်းမရ နမ်းစုပ် တော့သည်။ နူးညံ့လိုက်တာဗျာ….. ဖူးငုံငုံ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကနေ ချိုမြမြ အရသာက တသက်မမေ့စရာပင်။ နှုတ်ခမ်း စုပ်နမ်းနေရင်းမှပင် နောင်ရဲရဲ့ အင်္ကျီကို ချွတ်နေတော့သည်။
နောင်ရဲရဲ့ လက်နှစ်ဘက်ကလည်း အလိုက်သင့်ပင် ကောင်မလေးရဲ့ တင်ပါးကို ပွတ်ရာမှတဆင့် စကပ်ကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ အပြန်အလှန် နမ်းနေရင်းပင် အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ချလိုက်ကြသည်။ အကုန်ကျွတ်ကျသွားတော့မှ ကောင်မလေးက ကုတင်ပေါ် အပြေးခုန်တက်ကာ စောင်ခြုံနေသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲကွ…”
“ရှက်လို့ပေါ့ဟာ….. ငါတို့ ဘယ်တုန်းက အခုလို နေဖူးလို့လဲ….”
နောင်ရဲလည်း ကုတင်ပေါ်သို့ လိုက်သွားကာ ကောင်မလေး ခြုံနေသော စောင်ကို အသာမကာ ကောင်မလေးရဲ့ ညာဘက်ဘေးနား ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကောင်မလေးကို ဖက်လိုက်သည်။ ဖက်လိုက်တာနှင့် တပြိုင်ထဲ ကောင်မလေးက ခေါင်းအုံပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။
ဖက်ရက်သားလေး အလိုက်သင့် လှဲချပြီးတော့မှ ခုဏက စတင်နမ်းစုပ်ထားသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်တော့သည်။ ညာဘက်လက်ကလည်း အလိုလို ကောင်မလေးရဲ့ ညီမလေးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ အမွှေးတွေက နူးညံ့စွာဖြင့် ကိုင်လို့ကောင်းသည်။ အပေါက်ဝနေရာကို ရောက်တော့ စိုစိစိုစိ ဖြစ်နေတာကို နောင်ရဲ သတိထားမိလိုက်သည်။ နမ်းနေရာကနေ လှိုက်မောနေသော အသံနှင့်။
“နောင်ရဲ… ငါ့ကို မြန်မြန်လုပ်တော့ဟာ…”
နောင်ရဲလည်း အသာထကာ လှဲနေသော ကောင်မလေးကို ပေါင်ကားခိုင်းပြီး ဒူးထောင်ခိုင်းလိုက်ကာ ညီလေးကို အပေါက်ဝဆီသို့ ထိုးထည့်တော့သည်။ အပေါက်က တအားကျဉ်းနေသောကြောင့် လွယ်လွယ်နှင့် မဝင်ပေ။
အတင်းထိုးထည့်သော အခါမှာတော့ အပေါက်ချော်ကာ အပေါ်သို့ ချော်ထွက်လေသည်။ ကောင်မလေးကို ကြည့်တော့ သူလုပ်တာကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေတာကို တွေ့ရသည်။ သို့နှင့် အားပြန်သွင်းကာ ညီတော်မောင်ကို လက်နှင့်ထိန်းပြီး အားနှင့်ဖိချလိုက်သည်။ ဝင်သွားလေပြီ။ အဆုံးထိတော့ မဟုတ်။ ကောင်မလေးဆီက အံကြိတ်ကာ
“အ”
ဟု အော်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ ခဏလေး အသာငြိမ်ကာ အသာလေး နည်းနည်းပြန်ထုတ်ပြီး ပြန်သွင်းလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အဆုံးထိ ဝင်သွားလေပြီ။
အတွင်းထဲမှာ ခဏလေးစိမ်နေစဉ်အတွင်း ညီမလေးက ဆွဲဆွဲညှစ်လေတော့သည်။ မထိန်းနိုင်တော့။ ဘယ်လိုမှပင် ထိန်းချုပ်လို့မရအောင် ဖြူပျစ်ပျစ် အရည်တွေက ညီမလေးထဲကို ပန်းထွက်တော့သည်။
“နောင်ရဲ… နင်တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူးလား…”
“အင်း… နင်က ပထမဆုံးပဲ……”
“ကြည့်တာနဲ့ သိပါတယ်အေ….. နင်လည်း ငါ့ရဲ့ ပထမဆုံးပါ…”
“ငါလည်း ကြည့်တာနဲ့ သိပါတယ်ဟ….”
“ဟင်…. ဘယ်လိုသိ…”
“ဒီမှာလေ…”
ညီမလေးထဲမှ ထုတ်လိုက်သော ညီတော်မောင်မှာ သွေးအပြည့် ပေနေသည်ကို ပြလိုက်သည်။ ကောင်မလေး မျက်နှာတစ်ချက် ပျက်သွားပေမယ့် ချက်ချင်း မျက်နှာပြင်ကာ ပြုံးရယ်ရင်း…
“နင်ကျေနပ်တော့နော်…. နင့်ကို ငါ ချစ်တယ်ဆိုတာလည်း ယုံနော်…. နောက် ငါနဲ့ မယူရလို့ဆိုပြီးလည်း အရက်တွေ မသောက်နဲ့… မမိုက်နဲ့ဟာ.. နော်….”
“အင်းပါ…. နင်နဲ့ တသက်မပေါင်းရပေမယ့် နင့်အနားမှာ တသက်လုံး ရှိနေခွင့်တော့ပေးဟာ…. နော်…”
“အင်း… နောင်ရဲ…… ငါ အိမ်ပြန်တော့မယ် ၈ နာရီတောင် ထိုးတော့မယ်ဆိုတော့….”
“ငါပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်…”
“ကျေးဇူးပါ.. မောင်… ငါ့တသက်မှာ တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ ခေါ်မယ်ဆိုတဲ့ ငါ့စိတ်ကူးထဲက နာမ်စားအသုံးအနှုန်းပါ… နင့်တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ ခေါ်ခဲ့မယ်…. ပြီးတော့ ဒီအကြောင်းတွေကို ဘယ်သူမှ မပြောရဘူးနော်… ကတိပေးဟာ”
“အင်းပါ… စိတ်ချ…”
ထို့နောက် ကောင်မလေးကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ကာ ရဲရင့်သွေး အိမ်သို့ပြန်လာသည်။
“မင်းကွာ… ကြာလိုက်တာ… ဘယ်သွားနေတာလဲ….”
“ဟဲဟဲ… မသောက်ရတာ ကြာလို့ သွားသောက်တာကွ…. မင်းကိုတော့ မနက်ဖန်မှ နှိပ်စက်တော့မယ်….”
“ဟားဟား…. မင်းကတော့ နည်းနည်းလေးတောင် မစောင့်နိုင်ဘူး… အေးပါ… အေးပါ… မနက်ဖန် မင်းသဘောရှိ စားသောက်ပေါ့…. ညဘက် တခြားသူတွေ မပါပဲ ငါတို့ သုံးယောက်ထဲ ဝိုင်းဖွဲ့ကြတာပေါ့…”
“အေးပါ… နောက်တော့မှ ငါ့ကို အစောကြီး ပြန်လွှတ်မနေနဲ့ဦး….”
“ဟားဟားဟားဟား”
နောက်တစ်နေ့ မင်္ဂလာဆောင်မှာ ကောင်မလေးက တော်တော်လေး လှပါသည်။ ရဲရင့်သွေးနှင့်လည်း လိုက်ဖက်သည်ဟု ထင်သည်။ မနေ့က ကိစ္စအတွက် ကောင်မလေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာ ဖိန်းတိန့်တိန့်ဖြစ်နေပေမယ့် ကြာတော့လည်း အဆင်ပြေသွားပါသည်။ ကောင်မလေး လမ်းလျှောက်တာ မသိမသာလေး ကွတတဖြစ်နေသလို။ ရဲရင့်သွေးကတော့ ပြောသွားသည်။
“ကြယ်စင်ခတစ်ယောက်တော့ကွာ…. အခုတလော ဝလာလို့တဲ့… ပြီးတော့ မနေ့က တစ်ညလုံး လမ်းလျှောက်ကျင့်နေရင်းနဲ့ ပေါင်ရှလာတယ်တဲ့ဟေ”
“ဟားဟား… ဖြစ်ရလေ…. ညကျတော့မှ ပေါင်ရှတာကို ဥုံဖွ လုပ်ပေးလိုက်ပေါ့ကွာ…”
“ဟားဟားဟား”
နောင်ရဲကို ထိုးလိုက်တဲ့ ကောင်မလေး မျက်စောင်းတွေက မသိမသာဖြစ်ပေမယ့် စူးရှသည်။ ရင်ဘတ်ကို နင့်ကနဲပဲ။
အချိန်ကြာသောအခါ ယောကျ်ားလေး မွေးသည်။ တိုက်ဆိုင်တာပဲလား။ တမင် ရည်ရွယ်တာပဲလားတော့ မသိ။ ကလေး နာမည်က မေးကြည့်တော့ ကောင်မလေးကိုယ်တိုင် မှည့်ထားတာ “ရဲရင့်နောင်” တဲ့။ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း နာမည်လည်း ပါစေချင်သောကြောင့်ဟု သိရသည်။
အခု နောင်ရဲလား။ ကလေးထိန်းနေသည်။ သွေးနီးလား ဝေးလား မသိသော ဒူးမနာသားလေးကိုပေါ့။
အဟက်ဟက်။
ပြီးပါပြီ ။ ။