ချစ်ငယ် ပါးစပ်ထဲမှ ညီလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါ ပြွတ်ကနဲ မြည်သွားသည်။ ချစ်ငယ်ရဲ့ နို့ကြီးတွေက တင်းနေသည်။ ကြီးပြီး လုံးဝန်းနေသည်။ နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ကိုင်ပြီး စို့လိုက်သည်။ ဗိုက်ထဲက သားသား ထွက်လာရင် သူစို့ဘို့ အချိန် ရမှာ မဟုတ်။ ခုထဲက အားရပါးရ စို့ထားရမည်။ နို့ကြီးတွေကို စို့လိုက်၊ နယ်လိုက်နှင့်မို့ ချစ်ငယ်ဆီကနေ တအင်းအင်း အသံ တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။
နို့စို့နေရာမှ ဗိုက်ကြီး ချွန်ချွန်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို နမ်းကာ ညီမလေး ဆီသို့ ရန်ရှာရန် အားပြုလိုက်သည်။ ညီမလေးက အရည်တွေ စိုရွှဲနေသည်။ ကြားဖူး၊ ဖတ်ဖူးသမျှတော့ ကိုယ်ဝန်ဆောင် မိန်းမတွေရဲ့ ညီမလေးသည် လမ်းကြောင်း တဖြည်းဖြည်း တိုလာကာ၊ သွေးကြောတွေ များလာပြီး နီရဲရဲနှင့် အရည်တွေလည်း ရွှဲတတ်သည်ဟု မှတ်သားဖူးသည်။ ညီမလေးဆီက အရည်တွေကို လျှာနှင့် အကုန် ယက်လိုက်ကာ မြိုချလိုက်သည်။
ထို့နောက် ရသာဖူးကို လျှာနှင့် တို့ကာ ဖိချလိုက်၊ ယက်လိုက် လုပ်လိုက်သည်။ ရသာဖူးကိုပဲ လက်မ၊ လက်ညှိုးနှင့် ညှစ်ကာ ပိုထွက်လာအောင် လုပ်ပြီး လျှာနှင့် ယက်လိုက်သည်။ ချစ်ငယ်ဆီမှ အသံတွေ ဗြောင်းဆန်အောင် ထွက်လာသည်။
“ကို… ကောင်းလိုက်တာ… အား… ကို… ချစ်ငယ်ကို လုပ်ပေးတော့နော်… ကို့ညီလေးကို ချစ်ငယ်ထဲ ထည့်ပေးတော့…”
နောင်ရဲလည်း ညီလေးကို အရင်းကနေ ကိုင်ကာ ချစ်ငယ်ရဲ့ ညီမလေးထဲ ထည့်လိုက်သည်။ မလုပ်တာ ကြာလို့လား၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင်သည် ဖြစ်နေလို့လား မပြောတတ်။ လုပ်လို့ အရမ်းကောင်းသည်။ ပူပူနွေးနွေး ညီမလေးဖောင်းဖောင်းထဲကို ဝင်လိုက် ထွက်လိုက် လုပ်နေသည်က အရမ်းကောင်းနေသည်။ ပြီးတော့ အရင်လို အဆုံးထိ ထိုးထည့်လို့ မရဘူး။ တခုခုက ခံထားသလိုဖြစ်ကာ တဝက်လောက်ပဲ ထည့်လို့ရသည်။
ပူနွေးတဲ့ ညီမလေး ဖောင်းဖောင်းက တခါတခါ ညှစ်လိုက်တဲ့ အတွက် ညီလေးရဲ့ ထိပ်တွေ ကျင်တက်သွားသည်။ ချစ်ငယ်ဆီက ကောင်းလို့ အော်သံရော၊ မောဟိုက်သံရော စုံနေသည်။ အချက် ၃၀ လောက် ဆောင့် အပြီးမှာ ညီလေးဆီက အချစ်ရည်တွေ ချစ်ငယ် ကိုယ်ထဲကို ပန်းထွက်သွားသည်။
“ကို… ကျေနပ်ပြီလား…”
“အင်း… ချစ်ငယ်ရော မောနေပြီလား…”
“နည်းနည်းမောတယ်… ပြီးတော့ လေယာဉ် စီးထားရတော့ ခြေလက်တွေ ညောင်းနေတယ်…”
“ဒါဆို ကို နှိပ်ပေးမယ်လေ…”
“ခိခိ… အဲ့ဒါတွေကြောင့် ကို့ကို ချစ်နေရတာ… အလိုက် အရမ်းသိတယ်…”
ပြီးပါပြီ …